Terugblik op:

Never Mind Jazz Band

Alweer een “no nonsens” band, met fantastische arrangementen. Het blijft mij verbazen dat 6 man de muziek van grote bands uit de jaren 1925-1930 op het podium zetten én met zoveel plezier. Even een microtest, slokje water, dan kunnen we beginnen, is de mededeling.

Stevedore stomp van Ellington, It’s Tight like That, met close harmony zang van de blazers, niet verkeerd. Ik krijg een klein beetje het gevoel van de Mills Brothers. Tja, je moet toch ergens met je gedachten naar toe. Oriental Strut van Louis Armstrong, Aunt Hagers Blues van W.C. Handy en Fats Waller met The Minor Drag. Peter Biemans wisselt van trombone in
hetzelfde nummer naar klarinet. Doe het maar. Lawd Lawd van Cecil Scott in close harmony en dan probeert de band ons ook nog aan het zingen te krijgen, dat kost enige moeite, maar we doen wel mee. Black en Blue van F. Waller. Bij het nummer “Side Walk Blues” kan Christ Vingerhoets zich even uitleven met een fijne drumsolo, je moet blijven bewegen is zijn gedachte.
Even wat ‘uptempo’ met Big Butter and Eggman van Percy Venable en Burning the Iceberg van J.R. Morton. Nol v Iersel vindt het volgende nummer, “A Monday Date” een hint voor diegenen onder ons die maandag weer moeten gaan werken, wederom van Fats Waller.
Ad van Erp maakt een wandelende solo met het prachtige nummer van Sidney Bechet Blues My Naugthy Sweetie gives to me …., heel mooi en ingetogen.
En dan is de middag voorbij met het laatste nummer, Shout, Sister, Shout van Clarence Williams. Het staande applaus van de mensen die genoten hebben van de Never Mind Jazz Band als dank. En als laatste nummer en nu écht, Someday Sweetheart.